Mitt liv som bygdetulling

Ute er det snø, åtte minusgrader og eg sitt i eit varmt hus og grublar over kva jula handlar om for meg. Om berre nokre dagar skal eg heim til familien min i Valdres for å feire jul. Eg er heldig. Eg har inntekt, bustad, bil og eg har menneske rundt meg som er glad i meg. Eg har hatt ein trygg oppvekst, men eg vart aldri skjemt bort med overdådige adventskalendrar og dyre julegåver. Det er eg glad for no, men ikkje då. Eg hadde to søsken eg måtte dele adventskalender med. Vi fekk ikkje pakke kvar dag, men kvar tredje dag. Eg hugsar enno kor fælt det var då eg fekk spørsmål på skulen om kva eg fekk i adventskalenderen, og måtte svare at eg fekk ingenting. Dette er tjue år sidan. Eg tør ikkje tenkje på korleis ein liten jente eller gut må ha det i skulekvardagen i 2011 viss du ikkje er av dei heldige som har adventskalender. Eller viss du berre får ei gåve på julekvelden, og det ikkje er noko fancy som Ipad, playstation eller nye merkeklede. For mange ungar er den verste skuled

Det verste med å flytte til Vågå var å flytte frå Oslo. Det vil seie; ikkje med ein gong (då var eg både lei av jobb, livet mitt, meg sjølv og alt som var rundt meg), men saknet har vorte større og større for kvar dag som har gått. For et par månader siden skulle eg byte leiebuar i kåken min i Oslo, og det å ha åleinetid i leiligheten min var smertefullt. Eg vurderte nesten å seie til ny leiebuar at ho fekk finne seg ein annan plass å bu. For dette er min heim og min by! Oslo er min by. Det er favorittbyen min i heile verda, og det smerter i hjartet mitt i blant når eg tenkjer på at eg ikkje bur i byen min. Eg bur jo i Vågå. Vågå er fint altså, men Vågå blir aldri Oslo. Kafeane, skikkeleg sushi, treningsstudio (hihi), alle folka. Alle rare folka. Alle dei herlege fantastiske frisyrane. Alle dei herlege antrekka. Alle dei freaka folka. Dei politisk korrekte. Dei grøne. Dei som ikkje støtter "slike companies". Dei snobbete gamle damene som går på kafe. Mangfaldet. Åhhh, so