Mitt liv som bygdetulling

Vi nordmenn har ofte ein tendens til å tru at nordmenn og amerikanarar er ganske like. Vi tenkjer ofte at USA og Noreg eigentleg er ganske like land. Vi tenkjer at vi tenkjer likt, sidan vi blir påverka av mykje av det same. Velstand, kultur og varer, for å nemne noko. At USA og Noreg er to veldig forskjellige land har vi ikkje minst fått sjå når det gjeld debatten om våpen. Mens vi i Noreg ikkje let politi få bere våpen , diskuterar dei i USA om lærarane skal få bere våpen.  Dei fleste nordmenn reagerer med "sjokk" og gremmelse av eit forslag om at lærarar skal få bere våpen.  For oss i Noreg er det heilt framand at vi skal ha våpen alle plassar for å beskytte oss sjølve mot desperadoar som kjem for å skyte vilt rundt seg. Vi har ikkje våpen i husa våre for å beskytte oss. For oss er det fortsatt ganske utenkeleg at vi skal bli utsett for drapsforsøk privat eller på jobb (sjølv om frykta opplagt er kome nærare). Nordmenn har fyrst og fremst våpen for å gå på jakt, noko s

Eg er nettopp komen attende frå julegudsteneste i Holmen kirke no 1.juledag. Det var ei utruleg fin gudsteneste i ein veldig velståande menigheit. Det var mykje pels og diamanter, men utruleg hyggeleg stemning (ikkje det at eg ikkje trur velståande folk ikkje kan vere hyggelege altså). Bonus for at siste salme vi song var på nynorsk. Eg følte meg litt falsk der eg song på bokmål i over ein time, men eg song av full hals på siste salma. Eg tilbringer fyrste del av jula på Nesøya i Asker kommune. Dette er fyrste gong eg feirer julekveld utanfor Valdres (minus det året eg var charterturist i Egypt), og det er jo sjølvsagt spesielt. Men også her er det rikeleg med julestemning ute (med snø og skog), så får det heller vere at eg ikkje har hatt julestemning inne i meg på i alle fall ti år. Jul for meg er å kople fullstendig ut. Stå opp tidleg (som vil seie mellom åtte og ni) og nyte morgonane med kaffikopp og bok. Eller skriving. I går fekk eg låne meg Frank Rossavik sin biografi om Eina

To dagar att på jobb og eg har aldri gleda meg så mykje til ferie som eg gjer no. Ikkje fordi eg er lei av jobben min, men fordi eg føler eit akutt behov for å kople ut og gjere normale ting. Kome inn i gode rytmer att. Lese bøker og skrive litt meir. Gå lange turar og få meg litt frisk luft. Dei to siste månadene er trening lagt bort, skriving er lagt bort og lesing er lagt bort. Det seier seg sjølv at du ikkje får meir overskot av slikt. Og dette er ein ond sirkel. Utviklingssamtaler gjennomført, vurderingar skriven, to tentamenar retta og snart er mitt fyrste halvår som kontaktlærar gjennomført. Det har søren med ikkje vore lett, og det går opp og ned. Men eg har kome meg gjennom det. Det er faktisk berre eit par gonger eg har tenkt: "Det blir berre med eitt år i denne jobben her. Dette gidd eg ikkje meir!". Eg innrømmer det; eg har tenkt det! Eg har tenkt; "fy søren, det var meir behageleg å vere politisk rådgjevar på Stortinget". "Fy søren, eg ønskjer

Det er snart ein månad sidan eg oppdaterte bloggen min. Eg har ikkje orka å vere aktiv på twitter på Gud veit kor lenge. Eg har ikkje fått skrive så mykje som eg hadde tenkt. Eg har ikkje fått trena så mykje som eg hadde som mål. Eg har ikkje fått lese alle bøkene eg hadde tenkt. Og no er det snart jul. Eg har vore kontaktlærar i omlag tre månader no. Eg føler det som eg starta i går, samtidig som eg har vanskeleg for å hugse eit anna liv enn å vere lærar. Dagane flyg av garde. Du kjem på jobb klokka halv åtte, og etter at skulen ringer inn klokka 0830 går det i eitt. Mogleg dagen er lang for elevane - eg rekk aldri meir enn halvparten av det eg har tenkt. Og ikkje før det er blitt måndag att, så er det fredag og helg. Og slik går no vekene, og no er snart halve året gått. Det er ikkje tull. Tida går mykje raskare som lærar enn det gjorde i min førre jobb. Men det er jo OK. Helgene går forresten også altfor fort. Men det har alltid vore eit problem. Eg har no fullført halvparten

I helga kunne Aftenposten rapportere om at det nye valfaget "Forsking i praksis" dessverre blir nedprioritert av skulane.  Nokon av årsakane til dette er manglande lærarkompetanse, og at få elevar ønskja å velje seg dette faget. Det er synd. Forsking er spanande, og det er ein kunst å få elevane interessert i dette. I tillegg føler nok mange skular eit stort behov for å undervise i praktiske fag, og då kan nok faget "Forsking i praksis" høyrast litt tørt og teoretisk av. På Høyanger skule gjev vi elevane tilbud om valfaget "Forsking i praksis". 18 elevar har vald dette faget og dei har meg som lærar. Vi kom i gang rett etter haustferien og køyrer no faget fire timar kvar veke i ei periode på 19 veker. Eg skal innrømme at eg slit, og at eg tykkjer det er vanskeleg. Eg føler eit stort ansvar for å gjere faget spanande sidan dette faktisk er noko elevane har vald seg sjølve. Eg føler også på manglande kompetanse. Spesielt i realfag. Og alt eg har å støt

"Trivst du i Høyanger, Hanne?" "Har du blitt kjend med nokon i Høyanger endå?" "Er du blitt godt take i mot i lokalsamfunnet då, Hanne?" Alt dette har vore spørsmål eg har fått sidan eg flytta til Høyanger (og nei, dette skal ikkje bli eitt av dei innlegga på bloggen min der eg klagar over alle dumme spørsmål eg får frå alle folk). Eg møter spørsmåla med varierande svar. Mitt mest vanlege svar er: "Eg har ikkje fått nokre vener endå, men eg har møtt mange hyggelege folk".  Og det er sant. Eg har heller ikkje blitt kjend med andre enn kollegaer på Høyanger skule (men så er det 70 stk av dei, og eg kan ikkje namnet på halvparten endå). Eg har ikkje følt meg einsam sidan eg kom til Høyanger. Eg veit det tek tid før du kjem inn i eit lokalsamfunn. I Vågå tok det mellom eit halvt år og eitt år før eg kjende at eg hadde det fint, og før eg følte meg sosialisert (men eg hadde kjærast då eg flytta til Vågå - no er eg singel, og reknar med at de

Valkampen er i gang, og fleire tek no til orde for at elevane skal evaluere lærarane. Dette skapar sinne hjå mange av mine kollegaer. Argumenta mot lærarevaluering er mellom anna at elevane er ikkje modne nok og at dei vil gje best evaluering til dei kulaste lærarane, ikkje dei flinkaste. Alle desse argumenta inneheld ein mistillit mot elevane våre; unge menneske utan lærarutdanning er ikkje i stand til å seie noko om kva som er god og dårleg undervising! Elevane er sjølvsagt i stand til å seie kva læraren kan justere for at undervisinga skal bli betre. Det kjem an på korleis vi spør. Vi som lærarar spør sjølvsagt elevane om attendemelding på jobben vi gjer. Kva var bra med dette undervisingsopplegget? Kva kan bli betre? Er det noko eg som lærar kan endre på? Mitt profesjonelle skjønn som lærar sett eg høgt. Det er eg som skal ta dei pedagogiske avgjerdene. Min pedagogiske filosofi er at eg tek med elevane på evaluering og råd for å justere u

For omlag tre år sidan fekk eg tilbod om jobb i Vågå. For meg var dette drømmejobben. Eg skulle vere prosjektleiar for eit skule- og samfunnsutviklingsprosjekt i kommunen der politikarane hadde sett seg som mål å lage Noregs beste skule. Målet på lang sikt var betre omdømme og stoltheit over lokale fortrinn. Slik skulle Vågå få fleire innbyggjarar til kommunen. Vågå var kjend for å vere ei positiv kommune med ein ordførar som kjende alle og som gjorde alt for Vågå. Vågå sitt gode omdømme var ein viktig grunn til at eg søkte jobb i Vågå og at eg takka ja til denne jobben. Eg starta i jobben 10.januar 2010. Jobben som prosjektleiar for eit slikt type prosjekt (les meir om det her)  innebar for meg å bli kjend med både lokalsamfunn, tilsette i skule og barnehage, næringsliv og også eksterne samarbeidspartar. Sidan det var eit politisk initiert prosjekt, innebar også jobben min at eg måtte jobbe tett opp mot både ordførar og dei andre politikarane i kommunen. I tillegg prøvde vi å søk

Eg møter alltid opp minst ein time før flyavgang. Eg har panikk for å kome for seint til ting. Å ikkje rekke eit fly, ein buss eller eit tog står for meg som eit stort mareritt. Eg begynner å skjønne at eg ikkje treng å vere ute i god tid før flyavgang på Førde lufthavn Bringeland. Det finst ikkje kø framfor noko som helst. Så no har eg ein god time før flyet mitt skal frakte meg til Oslo. I lag med dei fire andre menneska som sitt i venterommet her. Vi ventar på at flyet skal kome. Flyet vårt. Flyet mitt. Det er nesten som det er flyet mitt. Eit lite propellfly med få seter. Som ristar skikkeleg. For meg som har ein smule flyskrekk er desse flyturane med propellfly eit mareritt. Eg er sikker på eg skal døy kvar einaste gong. Og tenkjer; kvifor søren har eg ikkje skrive eit testamente med beskjed om kva som skal skje med alle dagbøkene mine og ting eg har skrive. Boka eg ikkje har rekke å gje ut, som ligg halvferdig på mac'en min. Kva skal skje med den? Dagbøkene må de brenne

Etter fire veker som fersk kontaktlærar på ungdomsskulen er eg fullstendig utslite, men overtydd om at eg har vald rett yrke. Førre veke arrangerte vi foreldremøte. Min tydeligaste bodskap ovanfor foreldra var: ”Prat alltid positivt om skulen heime”. Uansett kor usamd du er i kva eg gjer eller tilstanden på skulen; prat positivt om skulen når du er i lag med ungane dine. Dine haldningar vil nemlig smitte over på eleven, og det går ut over eleven sine prestasjonar i skulen. Når vi som lærarar er oppteken av at foreldre skal prate positivt om skulen, må dette også gjelde oss sjølve. Vi skal sjølvsagt ha moglegheit til å seie i frå når noko er gale, men vi bør prate positivt om skulen og vårt eige yrke. For kven ønskjer å jobbe i ein organisasjon dei tilsette sjølve pratar stygt om? Eg skal difor i dette innlegget trekke fram alt det eg elskar med jobben min og kvifor eg gler meg til å gå på jobb kvar einaste dag. Eg elskar at eg alltid må vere førebudd på å vere impulsiv. Det ka

VG-nett skriv i dag at fire av ti nordmenn ønskjer å innføre karakterar frå 5.trinn.  Det blir vist til at både Framstegspartiet og Høgre ønskjer å innføre karakterar, og at dette kan bli ein realitet frå og med neste haust. Eg håper ikkje det blir eit pålegg om karakterar frå 5.steg. Eg har hatt den store gleda av å leie temautval for skule, utdanning og forsking i Framstegspartiet. Vi hadde som mandat å kome med vårt forslag til nytt partiprogram på området og levere dette til programkomiteen i Framstegspartiet. Det gjorde vi for to veker sidan. Vårt forslag til ny programtekst for Framstegspartiet er:  Framstegspartiet ønskjer å gje skuleeigar fridom til å starte med karakterar frå 5.trinn. Eg er motstandar av å pålegge skulane karakterar frå 5.trinn, men eg tykkjer det er heilt greitt å gje skulane og skuleeigar fridom til å innføre karakterar om dei ønskjer det. Slik kan Oslo kommune få lov til å innføre karakterar om dei meiner dette fører til betre resul

Eg har fått ein ny respekt for vekedagen sundag. Det er no blitt min favorittdag. Ikkje fordi eg ikkje trivst dei andre dagane eller fordi eg ikkje likar jobben min, men fordi eg rett og slett får slappa maks av og får førebudd den neste veka. Det er den dagen i veka eg kan gå og legge meg med størst ro fordi eg føler eg har hatt ein heilt herleg dag. Som i dag. I dag har eg baka knekkebrød og rundstykke og skrive innlegg til Dagsavisen sin utgåve i morgon. I tillegg til dette var eg tre timar innom kontoret for å førebu neste vekes undervising. Og ja, også har eg vurdert i underkant av tjue innleveringar opp mot vurderingskriterium og gjeve karakaterar. Og føler eg at eg har hatt ein travel dag? Nei. Eg har fått slappa av med å sjå på nett-tv, har sett to epiosoder av Sex and the city og elles drukke kaffikopp(ar) i full ro. Skulle eg ønskje sundagen varte lenger? Ja. Eg gruar meg allereie til å stå opp klokka seks i morgon tidleg, men ser fram til å treffe elevane og vere lærar

Det spørsmålet har eg stilt meg sjølv mange gonger den siste veka. No har det regna ei veke i strekk her i Høyanger. Det lengste det har vore opphald har vore to timar, trur eg. Eg tenkjer det er godt eg har bil. Eg har gått lite til jobb dei siste dagane. Men heldigvis har eg fått meg fine nye gumistøvlar, så det er eigentleg ein leik å vandre rundt i søledammar. Det er liksom noko anna når korkje paraply eller regnjakke hjelp fordi det regnar sidelengs. Og det kan det gjere her i Høyanger. Eg trudde ikkje det gjekk an at det regna så mykje, eg. Så naiv var eg. Men det er eigentleg litt sjarmerande. Spesielt å sjå på at fossane som dett nedover fjellsidene blir større og større. Du skjønner liksom at det vart bygd ut industri her fordi krafta var nært tilgjengeleg. Høge fossefall og mykje regn er nok ein god kombinasjon. For kraftkrevjande industri. Ikkje for å gro plantevekster! Dei neste tre døgna er det spådd 120 mm regn til saman. Det er mykje det! Eg trur ikkje eg har opple

På fredag starta eit nytt kapittel i livet mitt her i Høyanger. Eg fekk endeleg kopla meg opp til nett, så no har eg trådlaust nett til alle dingsane mine i kåken min. Det er ei heilt ny verd; alle moglege radiokanalar, spotify, akkurat den musikken eg vil ha, og ikkje minst; eg kan blogge når eg vil. Etter at eg flytta til Høyanger har eg kvitta meg med tven (att) og eg er blitt vegetarianar (att). Forsøk på å gjere livet mitt meir meiningsfullt ved å bli meir aktiv og sunn. Folk som kjenner meg veit at eg har ein tendens til å vere både fysisk og mentalt lat - å ha tv hjelp ikkje akkurat på nokon av delane. Etter å ha synkronisert telefon med mac'en min, såg eg att eg har ein haug med bilete (av varierande kvalitet) som eg ikkje har fått publisert, og eg har ikkje skrive om alle dei artige tinga eg gjorde i sommar (vel..eg gjorde ikkje så mange artige ting i sommar, men eg gjorde i alle fall noko). Så her kjem ei sommarkavalkade av ein sommar i unge Blåfjelldal sitt liv. På