Mitt liv som bygdetulling

Eg er veldig nøgd med plassen eg har busett meg på. Det skal eg berre innrømme. Her i Høyanger har eg funne folk som gledeleg deler min interesse for cava, og som også pressar meg til å bli sprekare. Blant kollegaene mine har eg treningsgale, festgale, kongegale og berre gale menneske. Eg diggar dei alle i hop, og føler eg godt kan høre heime i alle kategoriane (faktisk også meir i "treningsgal-kategorien" også, sjølv om eg har litt å gå på). Eg vart 32 år på måndag. Dagen vart feira med kettlebelltrening i lag med to gode kollegaer. Siste treningsøkt før halvmaraton.  Min gode kollega Randi siktar mot gull. Ho har bestemt meg for å vere med meg til Beitostølen i helga for å springe halvmaraton (jippi!). Vi skal begge delta for idrettslaget Cavarunners (takk til Bettina for namnet - synd du ikkje blir med i helga!). Randi kjem til å gjere det sterkt (ho sprang halvmaraton i Bergen på under to timar). Eg har eit mål om å fullføre. Randi og fleire av kollegaene på jo

No er eg ikkje lenger sentralstyremedlem i Framstegspartiet. No har eg gått ut av landsmøtesalen og er ferdig med partipolitikk for denne gongen. Eg har levert inn adgangskort til partikontoret og ipad'en og snart blir epost-kontoen min sletta. Då det vart annonsert at sentralstyret skulle vere att i landsmøtesalen etter møteslutt, så gjekk eg ut. Det er trist. Det er rart. Eg var meir trygg på at eg tok rett avgjerd før eg kom hit enn det eg føler no. No tykkjer eg det er vanskeleg. Vite at eg (truleg) ikkje skal på neste landsmøte. At eg ikkje får påverke politikken framover. Og kanskje verst av alt; det er ein gjeng med flotte menneske eg er blitt så glad i, som eg kanskje ikkje kjem til å treffe att. For den er ingen tvil om at det er det sosiale eg føler at eg kjem til å sakne mest akkurat no. Meg og Noregs dyktigaste partileiar under landsmøtemiddagen i går kor eg vart takka av med rosande ord frå denne dama.  Eg har hatt ungdomstida mi i FpU. Seinare gjekk eg over i

I dag har eg klart å bevege kroppen min 21 km berre ved hjelp av eige muskelkraft. Og littegrann viljestyrke, og press frå ho eg jogga i lag med. Eg jogga altså frå Vadheim ("Veeim") til Høyanger. Korleis er kjensla no? Heilt jævleg. Eg vekslar mellom å vere svolten, ha lyst til å spy, ha lyst til å sove, ha krampe i alle tær, ha krampe i leggane og til å faktisk vere litt stolt av meg sjølv. Alt eg har fått i meg etter at vi kom i "mål" er ein smoothie (gjorde meg kvalm) og mykje vatn (blir aldri nok). No har eg take meg ein dusj. Eg stod og frøys i kokvarmt vatn og har no fått på meg ull. Eg har lyst til å legge meg rett ut på sofaen utan å gjere noko som helst. Tanken på å pakke til landsmøte eg skal på i morgon gjer meg sliten. Tanken på å lage mat gjer meg endå meir sliten. Eg blir andpusten av å tenkje på å ete. Dette var jo eigentleg berre ein test. Eg skulle sjekke om det var mogleg. Eg skal liksom springe halvmaraton neste laurdag. Eg har tenk

..og det kjem truleg til å gå ad undas! I blant sett du deg målsettingar så langt fram i tid at dei verkar realistiske. I blant overvurderer du deg sjølv. I blant er du litt for stor i kjeften. I blant fattar du ikkje kor dårleg form du eigentleg er i. Det siste av desse punkta begynner eg å fortså no. Dei tre fyrste punkta kjem eg aldri til å lære meg at eg ikkje skal gjere. I januar bestemte eg meg for at eg skulle springe halvmaraton 1.juni. Det verka jo så lett. Det var jo så langt fram i tid. Innan då skulle eg ha blitt så sprek at eg skulle klare det. Det gjekk bra ei stund. 24.februar opplevde eg såkalla joggemagi då eg klarte å springe 10 km samanhengande. Vel..det har eg ikkje gjort eller prøvd på etterpå. Då hadde eg liksom nådd eit lite mål, og då var det tydeligvis berre å legge seg på sofaen. For, let's face it. Eg er litt lat. Eg elskar å kose meg. Eg ligg heller på sofaen med ei bok enn å springe ein halvtime. Eg likar betre å drikke cava enn å trene. Eg

Nei, eg pratar ikkje om 17. mai. Eg pratar sjølvsagt om Eurovision Song Contest (ESC). Konkurransa starta allereie med fyrste semifinale på tysdag. I kveld er det klart for andre semifinale, der sjølvaste Margaret Berger frå Noreg deltek. Eg har vore stor fan av denne fantastiske konkurranse sidan eg var bittelita. Laurdagskveldane med MGP var pur familielukke då eg var lita. Som ungdommar var vi ein gjeng i frå Bagn som alle var store fan av MGP. Vi prata om songane med både glede, sorg og raseri. Som russegjeng satt vi i lag og såg på Danmark vinne det heile i år 2000. I år kan Danmark vinne på nytt. Dei er storfavorittar. Låta gjekk (sjølvsagt) vidare i semifinala på tysdag. På laurdag kan Emmelie de Forest vinne det heile. Eg tykkjer semfinaler der Noreg deltek er meir nervepirrande enn sjølve finala. Eg er aldri heilt sikker på at Noreg skal gå vidare. Det var eg ei heller i 2009 då Alexander Rybak vann. Vi var storfavorittar, og den gleda eg kjende då vi gjekk vidare til fi

Eg innrømmer det; eg har ein mørk løyndom. Eg har vore bokmålsbrukar. Eg var bokmålsbrukar i nesten ti år før eg vart redda og kom meg ut av det uføret eg var hamna i. Dette er mi historie til dykk som er bokmålsbrukarar og som føler at livet er i ferd med å kome ut av kontroll. Klarte eg å kome meg ut av ein veldig vond sirkel, kan akkurat du også klare det! Kva gjorde at eg i fyrste omgang vart bokmålsbrukar? Det var latskap. Det er fort gjort å bli riven med. Eg var ung og svak, og vart påverka av dei og av det rundt meg. Eg starta med å skrive litt på bokmål. Det vart meir og meir. Til slutt gjorde eg ikkje anna enn å skrive bokmål. Eg følte aldri det var rett å gjere det, men eg klarte ikkje å kome meg ut av det. Eg var bokmålsbrukar gjennom heile studietida mi. Til og med masteroppgåva mi er skriven på bokmål.  Eg skulle gjerne ha gjort om på det, men det er for seint no. For alltid vil eg sjå konsekvensane av dei dumme vala eg gjorde då eg var ungdom. Eg kom ut av uf

Prøvene framfor årets Eurovision Song Contest er i full gang i Malmø. For oss som er blodfans av denne musikkonkurransa er veka vi snart går inn i årets høgdepunkt. Eg vaknar kvar einaste morgon og gler meg til kvar einaste prøve. Følgjer med på alt av bloggar og alt som blir lagt ut av nye klipp. Innimellom rettebunkar og anna arbeid som må gjerast, brukar eg ESC som belønning og som fluktmanøver (ja, eg er ei skrulle). No er det tre dagar att til fyrste semifinale, og dei aller fleste artistane har prøvd seg på scena i Malmø (manglar dei "fem store" og direktekvalifiserte). No er det på tide å rangere låtane. Dette er dei eg meiner er dei ti beste i årets ESC (og eg tek her med eiga heimland). Here are the points from the Hanne Maren-jury: 10. Storbritannia (1 poeng) Bonnie Tyler - Believe in me Nei, resten av lista blir ikkje like kjendisprega. Men kven hadde trudd sjølvaste Bonnie Tyler skulle vere med i ESC? Ikkje eg! Eg skulle verkeleg ønskje ho kom med e

For om lag to år sidan laga ein bloggsak om kva som var beste plassen å bu av min dåverande heimplass, Vågåmo, og oppvekstplassen min, Bagn.  Det er no på tide å lage ein sak om kva som er best av førre buplass, Vågåmo, og noverande buplass, Høyanger. 1. Shopping-moglegheiter Vågmo har tre matbutikkar, sportsbutikk, Lugumstugu, klesbutikk, pol, to bensinstasjonar, alt-mogleg-butikk og Coop byggmiks. Bakeriet i Lom ein halvtime unna. Otta ein halvtime unna. Høyanger har to matbutikkar, sportsbutikk, klesbutikk, to alt-mogleg-butikkar, pol, Narvesen, ingen bensinstasjonar. Førde ein times tid unna, Sogndal 1 1/2. Ingen av plassane skal eg vel innrømme at eg har gjort store innkjøp (utanom mat og cava). Matbutikkane (samanlagt) er hakket betre i Vågåmo, men Coop Mega hakket betre i Høyanger. Stort pluss for nærleik både til Sogndal og Førde i Høyanger. Her er det altså eigentleg dei to byane i næleik til Høyanger som slår positivt ut - ikkje Høyanger i seg sjølv. Knapp siger til

Viss eg skal velje meg ein favorittmånad, vel eg meg mai. Viss du spør meg kva mai er farga i, svarar eg raudt, kvitt og blått. Mai for meg betyr feiring av nasjonaldag, min eigen bursdag, russetid, og ikkje minst det store høgdepunktet; finale i Eurovision Song Contest. Eg er vakse opp i Valdres. Det sikraste vårteiknet heimanfrå er lukta av gjødsel som vart spreidd utover jorda. Lukta sette seg i alt eg hadde av klede, og den trengte seg gjennom både vindauge og veggar. For meg var dette ein del av kulturen. Vårteikn som ikkje kan skildrast med ord – berre opplevast med sansane. Minna av flagg i mai er i stor grad knytt saman med minna av bondelukta. Når eg no er busett i eit industriområde på Vestlandet, er dette ei lukt eg saknar. Det er nokre få gardar her, og til trass for nokre forsøk på å spreie ut lukta av jordbruk, kjem ikkje Høyanger i nærleiken av Valdres på dette området. Likevel får eg her begge delar; eg får lukta av industri blanda med lukta a