Mitt liv som bygdetulling

Førre veke var ei veke med mykje lærdom og mange inntrykk. Det var også ei veke i potetens teikn (som veldig ofte her i Landbruks- og matdepartementet). Torsdag gjekk turen til Svalbard. Der skulle eg vere med ein delegasjon frå Peru og Costa Rica, i lag med generalsekretær i FAO (FNs organisasjon for mat og landbruk), NordGen og Global crop diversity trust. Potetfrø skulle deponerast i Svalbard globale frøhvelv. Frå Parques de la Papa i Peru var det med fleire bønder. Dei som har jobba med poteten i generasjonar. For dei var det ei veldig spesiell reise. Dei skulle plassere frøa sine, som er så sterkt knytt opp mot deira identitet og kultur, i det globale frøhvelvet. Som ein sikkerheit for framtida. For menneskeheita. Forhåpentligvis får vi aldri bruk for frøa i det globale frøhvelvet, men dei ligg der som ein sikkerheit. I mange minusgrader etter at delegasjonen frå Peru har deponert plantearven sin, potetfrøa, i hvelvet. Her i lag med Marie Haga, som er direktør i Global

Måndag kom som eit brak. Etter to veker i fullstendig dvale (altså ferie) var den harde kvardagen tilbake. Og her er jamen valkampen i full gong, og kalenderen min var meir full enn eg trudde dei neste to vekene. Her blir det tur både til Moss, Svalbard, Ås og Nord-Trøndelag. I morgon er det klart for Vansjøkonferanse i Moss - og eg brukt dagen i dag til å lære meg historia til vassforvaltninga der, og kva dei har fått til så langt. I innlegget mitt i morgon skal eg reflektere om miljø- og landbruksomsyn er på kollisjonskurs. Eg skal ikkje røpe konklusjonen min, men eg kan vel konstatere at vi finn større kollisjonar mellom landbruk og miljø enn på vatnforvaltninga her i dette landet. I neste veke skal eg halde innlegg på jordvernseminar før turen går til Svalbard der vi skal leggje inn potetfrø i frøhvelvet, og har med gjestar frå andre land. Etter det går turen til Nord-Trøndelag for å plante eit tre, og etter det har eg ikkje kontroll lenger. Ferie er godt. Eg elskar ferie. Eg