Gris i Blåfjell

I går var eg på landbruksbesøk i Vefsn kommune. Det var ein spesiell oppleving for meg. Dette er kommuna namnet mitt kjem frå - røtene mine frå farsida stammar herfrå.

Fyrste besøk var på Stall Evipasjen. Der får eg møte ein utruleg dyktig drivar, fysioterapeuten i kommuna, som også er hesteterapeut, to elevar og ein forelder. Eg fekk høyre om korleis du kan nytte hesten til bruk for å betre motorikk, til det sosiale og til det fysiske og psykiske. Brukarane opplever framgang og kommunen bruker dette tilbodet til fleire av dei som har behov.

Utruleg lærerikt. Fekk høyre mykje (og sjå) om korleis dei gjer dette og elevane fortalte om si erfaring. Veldig nyttig. Hest er så mykje meir enn berre rekreasjon! 

Måtte jo sjølvsagt prøve sjølv også (du veit ikkje korleis ting fungerer før du har prøvd det sjølv). Eg fekk høyre eg såg ut som ein potetsekk, men etter kyndig rettleiing fekk eg verkeleg testa balansen min (og ja, eg kunne hatt godt av meir terapiridning). 

Etterpå var eg på besøk hos bonde Ståle Granmo (fantastisk fin fyr og flott familie - ærlege, rett fram og optimistiske, men med klare meldingar). På garden driv dei med svin og storfe. Der fekk eg oppleve min fyrste grisefødsel. Eg har ikkje bilete av det (var redd for å forstyrre), men altså, dei grisene er utruleg små samanlikna med Mamma'n. Og etter to dagar (det var også to dagars gamle ungar der) ser dei akkurat ut som marsipangrisar. Helledussen! Eg skal ha meg ein gris når eg blir stor.

Og til orientering: ein grisefødsel foregår ikkje som i Anne B. Ragde-bøkane. Eg prøvde meg på å late som eg hadde peiling på grisefødslar og spurte om ikkje kanskje ein måtte passe på så ikkje mora gjekk til angrep på ungane. Då fekk eg høyre at røynda ikkje er som i bøker (men eigar skjønte referansa til Berlinerpoplene). Moro! :)

Vi gjekk (sjølvsagt) ikkje inn til grisane. Men storfe fekk vi treffe. Eg var inne i det største storfefjøset eg nokon gong har sett. Store bruk er også ein del av norsk landbruk, sjølv om det meste har mindre dimensjon enn dette. Over 200 storfe fekk eg treffe - nokon av dei inne i sine siste levedagar.

Har sjelden møtt meir sosiale dyr enn storfe frå Nordland (i tett konkurranse med geiter). Traff fleire raser, men (nesten) alle like tamme. Her ser du nokon som prøvde å ete meg opp (eventuelt bruke meg som kløstativ). Eg prøvde å si til dei at sidan eg ikkje et storfekjøt, burde dei halde seg unna meg, men det hjalp ikkje. 

Og ja, gardsbruket låg rett ved Blåfjell, som du kan skimte bak her. Eg var på toppen av dette fjellet for over ti år sidan. Satsar på det ikkje blir ti år til neste gong eg er her. 

Til tross for ein veldig lang (og slitsam) dag, kjem eg att med meir energi. Dette var ein super oppleving - med hyggelege og positive folk. Det er oppmuntrande!