Mitt liv som bygdetulling

Plutseleg er eg blitt eitt av desse irriterande menneska som omtaler meg sjølv i tredjeperson. Det skjer sjølvsagt berre i samtale med vesle bebien min, men sidan det stort sett er berre han eg pratar med om dagen, skjer dette heller ofte. - Mammaen din skal berre ein liten tur på do, skjønner du Slik startar dagen når eg må forlate Sigmund åleine i senga vaken og nesten på gråten om morgonen. Eg må fortelje han at eg snart kjem tilbake for å hente han, men at blæra til mammaen hans ikkje er som før og at eg difor må på do. - Du skjønner, Sigmund, at mammaen din er ikkje så flink til å gjere knipeøvingar Vi går inn til stellebordet, og der fortsett det: "No skal mammaen din berre finne fram ei bleie, skjønner du. Mammaen din er så glad i deg. Du er sååååå søt". I løpet av ein dag har eg tatt meg sjølv i å si dette: - Mammaen din er så glad i deg (dette seier eg ofte) - Mammaen din elskar deg - Mammaen din må berre ta på deg lue, skjønner du - fordi det står i Mammabøkene at s

Etter å ha lese diverse babynettstader og mammanettstader dagleg dei siste månadene, har eg lært veldig mykje om kva andre mødre har som utfordringar. Eg har slik skjønt at eit vanleg spørsmål nybakte mødre får, er dette: "Er han snill då?". Eg har også lese meg til at dette er eit spørsmål som provoserer mange, sidan det faktisk er vanskeleg å definere om ein bitteliten bebi er snill eller slem. Difor burde eg vore førebudd då eg sjølv fekk dette spørsmålet. Det var eg imidlertid ikkje. Spørsmålet kom overraskande, og eg burde ha lagd meg nokre artige svar eg kunne brukt og som kunne stoppa kjeften på grand-tantene (det er alltid tanter!) slik at dei spurte litt lurare neste gong dei lurer på noko om bebien. Det klarte eg ikkje, og eg endte (som vanleg) opp med å svare noko dust.  Grand-tante: Er han snill då? Hanne: "Det er vel litt vanskeleg å definere om ein bebi er snill eller slem allereie no" Grand-tante: Eg meiner, skrik han mykje? Hanne: Han skr

Det er ganske menneskeleg å ha lyst på det ein ikkje kan få. Til dømes cava i graviditet eller ein skikkeleg fest når bebien er ein månad gamal og du er lenka til han. Eller kanskje sydentur når kjærasten nektar plent å bli med. Og i mitt tilfelle akkurat no; ein joggetur. Altså; eg har aldri likt spesielt godt å jogge. Men eg gjorde det ein periode i livet mitt fordi eg oppdaga eg fekk overskot av det og fordi det gjorde godt for kroppen min. Meg for tre år og 10 kilo sidan. Dette var sommaren eg traff Trond og han forelska seg i meg. Eg skal tilbake dit. Innan eitt år.  Etter fødsel får ein ikkje lov til å jogge (ikkje anbefalt før etter tre månader). Altså får eg automatisk lyst til å jogge. No har eg allereie begynt å dagdrømme om deltaking i sentrumsløp og fjellmaraton til neste år. Og eg skal springe fort! Raskare enn eg nokon gong har gjort. Sjølvsagt! (og jada; eg drømmer også om kor godt det skal bli med cava etter løpet) Men det er berre å innrømme det; eg er e

Eg har sikkert tatt meg vatn over hovudet (att), men eg var, før bebien kom, noko redd eg skulle kjede meg i permisjon. Eg var også redd for å bli dum og lat (eg har anlegg for latskap). Eg bestemte meg difor for at eg skulle bruke permisjonen til å ta opp att engelskstudia mine. No lurer eg mest på kva i alle dagar eg tenkte på då eg meldte meg på, og eg korleis i alle dagar skal eg få til dette. Å ha (1 stk) bebi er ein fulltidsjobb, og fritid er det minimalt av. Når eg får nokre minutt å nyte at bebien søv (og då ikkje på brystet mitt), Trond passar på han, eller bebien finn ut at han har lyst til å ha åleinetid og berre stirre i lufta utan å kreve oppmerksemd (svært sjeldan), brukar eg tida på desse tinga: dusje, drikke kaffi, stirre i lufta, skrive blogg  eller ligge rett ut på treningsmatta mens eg tenkjer at eg burde trent bekkenbotnen. No må eg ta meg saman og bruke desse stundene til å studere engelsk grammatikk. Eller engelsk kulturkunnskap. Korleis i alle dagar skal eg

Då eg kom heim frå sjukehuset, hadde Trond allereie vore heime i tre dagar. I løpet av den tida hadde han fortalt alle i heile Valdres kor tøff og jævlig fødselen hadde vore. Samtalene mine med dei som hadde prata med Trond, gjekk noko slik som dette: Person: Det var ein tøff fødsel, skjønte eg. Meg: Neiss - den var vel heilt normal, vel. Person: Varte lenge, skjønte eg. Meg: Nei - den var vel heilt gjennomsnitteleg for fyrstegongsfødande, trur eg. Person (trur tydeligvis ikkje på meg): Ser tomt på meg og begynner heller å prate med Trond Dette beviser vel berre det alle menn seier. Nemlig at ein fødsel er tøffare for dei som må sitje ved sidan av og halde i handa enn for den personen som faktisk gjennomgår han. Eller så er det slik at menn har ein tendens til å overdrive og dramatisere veldig når dei fortel om fødselen til personar dei møter. Kan det vere at Trond faktisk har prøvd å framstille meg som verdas tøffaste dame som takla monstersmerter fordi han er stolt av m

Bebien har no tatt fullstendig kontroll over meg og livet mitt. Eg er blitt redusert til ein TV-slave, som har gitt opp det meste og som forstår at plassen min er i ein lenestol med puppar som flagrer i alle retningar. Dei skal lufttørke, skjønner du. Og då kan vi like godt la dei henge ute konstant. Tjue. Dagar bebien har levd utanfor magen min. Eg er glad for at han endeleg kom ut. Bebien skulle nok ønskje han framleis var inni der, der alt var trygt og forutsigbart.  Fire. Timar eg ser på tv2 nyhetskanalen dagleg. Eg er ekspert i å sjå dei same innslaga oppatt og oppatt utan å få med meg ein døyt av kva dei handlar om.  Meg og bebien i stolen framfor tv-en. Bebien tek her ein lur mellom måltida. Viss han får bestemme (og det gjer han jo), skal han helst ligge oppå meg heile tida.  Tre. Timar bebien har sove i eitt strekk på det lengste desse tjue dagane.  Eitt. Glas vin eg har drukke på tjue dagar. Eg som hadde sett for meg at eg skulle nyte eit glas vin på

Som så mange andre opplever eg at dei fyrste vekene med baby gjer at du må prioritere hardt. Det vil si at eg har prioritert dusj, søvn, kaffi og mat dei periodene babyene ikkje heng fast i puppen min. Og tru meg; han heng fast i puppen min halve døgnet; både i vaken og sovande tilstand. Men så fann eg plutseleg ut at eg kan jo blogge frå mobilen mens han heng fast i puppen min. Og til dykk som no vil hevde  at eg heller burde sjå på baby framfor å sjå i mobilen; min baby har augo att, han bryr seg ikkje. Han er ein livsnyter og vil nyte livet framfor å nyte samspel med mine augo.  Samspel har vi derimot når baby skrik av full hals på stellebordet. For meg kom det som eit sjokk at ikkje alle babyer elsker å bli bada, stelt og skifta på, og smiler, smatter og lagar søte lyder på stellebordet. Vel - min baby blir nok aldri nokon lano-unge.  Eg skal kome med eigne bloggposter om fødsel og andre babyrelaterte ting seinare. Eg skal også presentere det vesle vidunderet Sigmund for dykk.  På

"Eg trur det er på tide at du får litt meir fødekjensle, og litt mindre feriekjensle" sa Trond til meg då han kom att frå jobb i går. Eg satt i stolen. På akkurat same plass eg satt då han reiste. Altså. Slik seier du berre ikkje. Eg vart djupt fortvila og kasta ein serviett på han. "Trur du eg tykkjer det er så jævla moro å vere gravid?" skreik eg, med augo som Cruella de Vil. "Litt humor må du vel tåle", meinte Trond.  Eg må berre seie at eg er svært lite mottakeleg for humor, gode råd, andre sine fødehistorier og alt mogleg anna av bullshit ala: "Det er heilt vanleg å gå over tida" eller "Eva gjekk ti dagar over. Ungen hennar vart seks kilo". Faktisk er det i ferd med å rable fullstendig for meg, så folk bør vere svært forsiktige i nærleiken av meg. Fem dagar sidan termin. Eg trudde eg klarte meg bra. I går forstod eg at eg absolutt ikkje klarer meg bra. I går kveld skulle eg fortelje Trond ei morosam historie om då eg hadde la

Det fine med å vere gravid, er at ein kan ete litt ekstra. I alle fall no mot slutten har eg ingen skruplar med å ete både kjeks, potetgull, og ikkje minst iskrem. No tenkjer eg berre; herregud, kor mykje kan eg legge på meg dei siste dagane? Og ikkje minst; "Når ungen er ute blir det berre gulrøtter og trilleturar. Eg skal ned i vekt, og det fort". Så eg føler at siste sjanse til å unne seg litt ekstra kaloriar, er i desse siste dagane. Dessutan kjeder eg meg. Og når ein kjeder seg, er det lov å kose seg. Eg har ete ekstremt mykje is dei siste månadene. Favoritten er softis. Eg kunne ete softis heile tida. Eg sa på tull til Trond at eg skulle kjøpe meg softismaskin, og eg har aldri fått styggare blikk. Trond held på å få noia kvar gong vi er på Fagernes - kvar gong et eg softis. Han er nemlig (han har ikkje sagt det høgt, men eg ser det på han at han tenkjer det) forundra over kor tjukk det er mogleg at eg kan bli, og er ein smule bekymra over om eg snart kjem til å sprekk

Eg elskar vin. Vin er for meg toppen av lykke. Før eg vart gravid skjønte eg ikkje korleis i alle dagar folk frivillig orka å bli gravide når det betydde at dei ikkje kunne drikke vin. Eg tenkte; aldri! Livet utan vin blir meiningslaust. Livet utan vin har gått (til dels) overraskande lett. Det vil si; nokon dans på roser har det ikkje vore. Eg likar absolutt ikkje å vere gravid. Eg er ikkje av desse menneska som meiner at graviditet får meg til å føle meg som ei ekte kvinne. Snarare tvert i mot. Dei fire-fem fyrste månadene var eg derimot så kvalm at eg ikkje orka tanken på vin. Eller så trøtt at eg hadde meir lyst til å sove enn å drikke vin. I helgene la eg meg klokka 21 og sov i tolv timar. Vin tenkte eg svært lite på. Så kom våren. Tid for utepils. Tid for utevin. Det var eit mareritt å gå gjennom Oslo sine gater dei fyrste solskinsdagene. Der satt lykkelege folk med vinflasker i bøtte. Og dei var så lykkelege. Det var ikkje eg! Eg gjorde meg kjent med Polet sine alkohol

Eg elskar ferie. Eg elskar å reise. Eg elskar charterturar. Eg elskar å ligge ved eit basseng eller på ei strand mens eg les bok og høyrer på musikk. Eg elskar varmen utover kvelden. Eg elskar å ete middag på restauranter. Eg elskar å nyte eit glas vin til solnedgangen. I eit anna land. Eg elskar rett og slett Syden. Eg elskar også draumen om Syden. Bestilling av turen er halve moroa. Lengselen etter å reise. Sjå på bileta av hotellet vi skal bu på og staden vi skal til. Glede seg til å reise. Å ha noko eg kan sjå fram til. Her er eg lykkeleg. I Syden. I fjor. Det blir med drømmen i år.  I år blir det ingen ferie. Og det gjer meg enormt deprimert. Eg har ingenting å sjå fram til, brukar eg å seie. Trond brukar å bli sint på meg når eg seier det. Og han meiner at, i tillegg til at vi har "alt" å sjå fram til, bør vi heller bruke pengane til alt som må fiksast i huset. Dessutan er det mykje finare i Valdres enn alle andre plassar, seier han. Mest vanleg googlesøk f

Kva gjer du eigentleg på jobb? Det var eit svært vanleg spørsmål eg fekk i det som til vanleg er jobben min. Det er ikkje så mange som spør kva eg eigentleg gjer når eg no er i permisjon, så eg tenkte eg skulle opplyse dykk om det. Det er faktisk ganske krevjande dagar. Ein heilt vanleg dag i Hanne sitt liv:  0548: Vakner og må på do. Prøver å drøye litt og tenkjer at det går over.  0554: Det går ikkje over. Eg går på do. 0556: Fikle med mobiltelefonen. Sjekke oppdateringar på facebook. Prøve å sove att.  0607: Sovner att. 0730: Vaknar av at Trond står opp. Eg snur meg mot han og seier; "ikkje stå opp. Eg vil kose". Trond vil ikkje det. Eg seier: "Du må kysse meg før du går". Trond sukkar tungt og kyssar meg motviljug før han står opp. 0734: Eg høyrer kaffimaskina på kjøkkenet før eg sovner att.  (det har hendt i permisjon at vi har hatt snikkarar på besøk. Då må eg stå opp klokka åtte pga bråk) 9-tida: Eg står opp. 9-11ish: Slå på kaffitrakt

Det er eitt eller anna med den norske mentaliteten som gjer meg uvel. Kollektiv hetsing av andre menneske er eit slikt fenomen. Kollektiv hetsing av folk vi meinar fortener det. Som er gode i det dei driv med, men som ikkje er så audmjuke som vi i Noreg sett pris på. I Noreg skal du nemlig ikkje vise at du sjølv meiner du er flink. Du skal oppføre deg såkalla "audmjukt". Du skal vere sjenert. Du skal helst ikkje vere rik. Då kan du få lov til å vere god. Men gud forby - ikkje sei sjølv at du er god! Christianio Ronaldo. Ein av verdas beste fotballspelarar. Til tider genial. Til tider ganske dårleg. Til tider nesten usynleg. Og svært ofte veldig annleis enn det mange nordmenn sett pris på. Portugal har vore ganske dårlege i EM. Dei har spelt dårleg fotball. Kjedeleg fotball. Ronaldo har vore nesten usynleg. Eg har fleire gonger tenkt; "er det ikkje på tide Portugal sett inn på denne Ronaldo eg høyrer så mykje om?". Denne Ronaldo er ein fyr det er lett å misli

1. Stillheiten Det er stille når eg legg meg. Det er stille når eg står opp. I løpet av dagen er det einaste eg høyrer rauting frå storfe og fuglekvitter. Enkelte gonger (og spesielt på sundagar) høyrer vi også grasklyppardur. Lyden av traktor er som musikk. Det gjer ingenting. Eg elskar det! Dei siste vekene i Oslo held eg på å klikke. I tillegg til at leiligheten var glovarm, var det bråk gjennom heile natta. Fulle folk som song. Damer som stod å gaula ute i bakgården. Hissige menn som skreik til kvarandre. Og brannalarm. Alltid ein eller annan pokkers brannalarm. Eller bilalarm. Eg saknar det ikkje eit sekund! 2. Frisørrekninga I går var eg hjå frisøren. Dei siste åra har eg alltid gått til frisør i Oslo. No var det på tide å gå til frisør i Heggenes. Eg farga håret og klypte det. 900 kroner kosta det. 900 kroner!! Eg hugsar ikkje kva eg har betalt for det same i Oslo, men vi pratar over det dobbelte. Eg held på å dette av stolen. Eg hadde ein mistanke om at det var billig

I tillegg til å bruke tid på avslapping, rydding, vasking og baking, brukar eg tida i permisjon på mentale førebuingar til fødsel og teoretisk opplæring på det som skal skje etterpå. Og det er rart. Dess meir det no nærmar seg termin, dess mindre klar for fødsel og baby kjenner eg meg. No tenkjer eg kvar einaste kveld eg legg meg; eg er ikkje klar! Det kan ikkje skje i natt!! For ein månad sidan var eg nemlig heilt klar på at eg håpa at babyen skulle komme før termin. Og eg grua meg ikkje til fødsel i det heile tatt. Eg gleda meg til at det skulle kome i gang og at det skulle bli over. Kvar einaste kveld høyrer eg på eit slags mentalt arbeidsverktøy på ti minutt, som skal førebu meg på fødsel. Eg konsenterer meg dagen lang om å slappe av i kjeven (eg har ein svært anspent kjeve). Det gjer eg også rett før eg sovner. Kvar morgon når eg vaknar, er kjeven min heilt stiv. Eg har då brukt heile natta på å spenne i kjeven. Det motsette av det eg skal gjere når kroppen min skal føde.

Eg vil få takke dykk alle. De som har kjempa for at kvinner har rett på legehjelp og jordmorhjelp under graviditet. De som har kjempa for at vi kvinner har rett på permisjon under fødsel og spedbarnstid - med kompensasjon for tap av inntekt. De som har kjempa for at barnet mitt kjem til å få barnehageplass når eg ein gong skal tilbake i arbeid. Tusen takk! Eg veit ikkje om eg ville kjempa for alle desse rettane sjølv, men herregud som eg sett pris på dei når eg har dei. Eg er berre så utruleg takksam for at eg ikkje treng bekymre meg for noko som helst anna enn min eigen livvstil og førebuingar til fødsel. Alt det andre treng eg ikkje tenkje på. Eg er hjå lege og jordmor kvar månad. Eg betaler aldri noko. Eg har vore til to ultralyder. Eg betalte ingenting. Eg måtte inn på legevakta etter at eg holdt på å besvime på bussen. Eg betalte ingenting. Viss eg treng ein ekstra samtale med jordmor før fødsel, får eg det. Antageligvis utan å betale for det. Treng eg noko meir enn dette, k

No har eg vore litt over ei veke i permisjon (framleis utan baby) og eg elskar det! Det er nesten som å ha ferie, bortsett frå at eg ikkje kan drikke vin. Og at eg ikkje kan reise med fly til ein plass der det er sol. Elles så gjer eg det eg kan best i verda; slappe av. Eg søv. Eg les bøker. Eg går turar (viss eg gidd). Eg gjer også ein del ting som er heilt ok å gjere i sitt eige hus, men som ikkje er supermoro. Eg bakar. Eg lager mat. Eg vatnar blomar og grønsaksplanter. Eg vaskar og ryddar. Også ser eg i blant på tv. Og om kveldane, viss det er godt vêr ute, tek eg meg ein ingefærøl og ein urtesnus. No startar (heldigvis) ikkje dagen med å lese Nationen lenger. Det fyrste eg les no, er babyverden.no. Men Nationen ligg i postkassa kvar dag. For å halde meg oppdatert om alt det positive regjeringa gjer for bygde-Noreg.  Eg vaskar klede kvar einaste dag. Eg øver meg til livet med baby. Eg er blitt eitt av desse skrekkelege menneska som skal planlegge triv

"Du må ikkje finne på å google" seier leger og jordmødre. Då kan du få alle moglege svar; alt i frå at du er i ferd med å døy til at babyen din kjem til å bli eit geni. Eg høyrer ikkje på dei. Eg googlar likevel. Alternativet hadde vore å ringe jordmor dagleg for å høyre om alt eg opplever er normalt. Løysinga blir då heller diskusjonsforum på babyverden.no, mamma.no og klikk.no. I tillegg til alle moglege nettsider som har alle moglege artiklar om det meste, basert på selektiv forsking. I dag har googla "gravid støt nerderst i magen" og "gravid støt underlivet". Eg treng ikkje å vite kva det er for noko, men eg treng å vite at det er normalt. Og ja, viss du lurer; det er flust av gravide som har opplevd dette. Er du redd, blir du råda til å ringe lege. Ofte tykkjer eg det er betre å ringe ein ven, eller å ta kontakt med min ven Dr. Google. Då slepp eg i tillegg å vere hysterisk gravidmonster som ringer Valdres lokalmedisinske senter kvar veke og bli

Slik føler eg meg i alle fall. Eg er i ferd med å bli sløvare og sløvare. Hjernen jobbar saktare og saktare. Eg sitt i møte og føler det er null aktivitet der oppe, mens han som bur i magen finn ut at han skal sørgje for mest mogleg aktivitet der nede. Og då sparkar vi litt oppover her, klyp litt nedover her og pressar hovudet mot urinblæra der. Slik blir det liv av, og slik sørgjer vi for at eg ikkje berre har eit tomt blikk, men at også ansiktet mitt vrir seg i smerte mens eg liksom skal prøve å vere smart. Slik går dei siste dagene på jobb. No har eg att ni arbeidsdagar før permisjon. Ein av dagene blir brukt til legebesøk heime, ein dag til heimekontor og to dagar er eg bortreist på andre aktivitetar. Det vil si at eg har att fem kontordagar. Noko som inneber at det er på tide med rydding. Dagens lunsj blir inntatt på kontoret, mens eg følgjer debatt i Stortinget. Flytteeskene står der framme og når eg held på å sovne engasjerer eg meg sjølv med å putte ting nedi dei. Sko eg

Det er to veker til eg skal ut i permisjon. Eg gler meg enormt. Eg overlever så vidt dagane i Oslo - og det er utelukkande på grunn av vannmelon og telefonsamtalene med kjærasten min kvar kveld. Det fyrste eg gjer når eg kjem heim frå jobb, er å ete omlag ein halv vannmelon. Heile arbeidsdagen lengtar eg etter vannmelon. Det eg lengtar endå meir etter, er kjærasten min. Når folk spør meg om korleis det går og om formen er fin, svarer eg: "Det går bra fysisk. Psykisk er det verre". Å vere åleine i Oslo høggravid, er ikkje ein anbefalt kombinasjon. Eg saknar kjærasten min kvart einaste minutt. Når babyen i magen har turnshow i magen min på kvelden, har eg ingen eg kan fortelje det til - som eg kan klage litt til fordi det er ubehageleg, men mest som eg kan skratte med og fantasere om kva babyen eigentleg driv med. Eg er åleine, og eg søv dårleg. Eg føler meg einsam - for fyrste gong i livet mitt. Eg er likevel heldig. Eg bur i Noreg. Eg får oppfølging av jordmor og le

Eg har trappa ned på talet innlegg, taler og foredrag dei siste vekene. Det er bra. Lungene mine har rett og slett ikkje kapasitet til slikt lenger.  For meg, som pratar raskt og energisk, er det krevjande å ta pauser for å puste.  Det som overraskar meg mest med å vere gravid, er dette underskotet på luft heile tida. Javisst taklar eg å bli andpusten av å gå opp ei trapp (det er eg delvis vant til). Men andpusten av å prate? Det er uvant!  Nokon vil sikkert meine det er taleteknisk lurt å ta pauser når du prater. Slik sett er eg kanskje blitt ein betre taler av dårlegare lungekapasitet.  I dag har eg halde innlegg på engelsk på Trondheimskonferansen om biologisk mangfald. Dobbel utfordring.  Det gjekk heilt fint, altså. Men det gjekk sakte. Og eg trur det enkelte gonger kunne høyrast ut som eg var rørt og følsom, mens eg eigentleg berre snappa etter luft. Kanskje ikkje dumt, når alt kjem til alt.  Å stumpe røyken kompenserer ikkje for ein baby som krev sin plass. Eg satsar i alle fall

Mens eg i vinter har halde meg langs vegane (eller på trugene) når eg har gått tur i mitt nye heimområde, var tida i helga kome til å utforske ein av dei mange skogsvegane. Og veit de kva? Eg følte meg som eg bur i urørt natur då eg spaserte langs vegen. Trond klarte til og med å skremme meg med at det snart kom til å dukke opp bjørn og andre ville dyr. Du er eigentleg ganske nært innpå menneske, men når du går inn i skogen er plutseleg alt du høyrer fossebrus og du føler at du bur midt i eit villmarksparadis. Og ja, så høyrer eg også kjærasten som syng: "Nei, så tjukk du har blitt" til ære for meg. Eg gler meg allereie til neste helg (og ikkje minst til permisjonen snart startar) når eg skal utforske endå fleire veger og stigar i Heggenes. Då skal eg driste meg til å forlate skogsvegen og gå mine eigne vegar.  No går turen til Trondheim for konferanse om biologisk mangfald. Så ikkje berre har eg fått gått i biologisk mangfald i Valdres i helga. I morgon skal e

Denne veka har eg fått ein liten forsmak på korleis livet i permisjon blir (vel - det har eg eigentleg ikkje fått, men eg får i alle fall kjensla av korleis det er å vere heime fleire dagar i strekk). Pga diverse avtaler som ein kommande baby fører med seg, har eg denne veka vore på Heggenes, og ikkje i Oslo. Når du jobbar i Landbruks- og matdepartementet, er det jo fint å jobbe i omgjevnader der du faktisk ser ut glaset og ser jordbruksverksemd og ikkje betong. Det har eg gjort denne veka. Etter at arbeidsdagen er slutt, er det tid for handling av mat. Denne gongen trengte vi berre egg, og dei kjøper vi ikkje på butikken, men av ein bonde på sju år. Han har verdas beste egg, og pga jordbruksoppgjøret hadde prisen no gått opp med 50 %. Eg prøvde å si at det var meir enn kva Bondelaget kravde, men det hjalp visst ikkje. På gardsutsalet treff vi også denne her vesle karen.  Trond får også helsa på to krabater. Eg drømmer om ein liten kjælesau. Trond har strekt seg så la