Slapp av i kjeven - livet i permisjon, del 2

I tillegg til å bruke tid på avslapping, rydding, vasking og baking, brukar eg tida i permisjon på mentale førebuingar til fødsel og teoretisk opplæring på det som skal skje etterpå.

Og det er rart. Dess meir det no nærmar seg termin, dess mindre klar for fødsel og baby kjenner eg meg. No tenkjer eg kvar einaste kveld eg legg meg; eg er ikkje klar! Det kan ikkje skje i natt!!

For ein månad sidan var eg nemlig heilt klar på at eg håpa at babyen skulle komme før termin. Og eg grua meg ikkje til fødsel i det heile tatt. Eg gleda meg til at det skulle kome i gang og at det skulle bli over.

Kvar einaste kveld høyrer eg på eit slags mentalt arbeidsverktøy på ti minutt, som skal førebu meg på fødsel. Eg konsenterer meg dagen lang om å slappe av i kjeven (eg har ein svært anspent kjeve). Det gjer eg også rett før eg sovner.

Kvar morgon når eg vaknar, er kjeven min heilt stiv. Eg har då brukt heile natta på å spenne i kjeven. Det motsette av det eg skal gjere når kroppen min skal føde.

Eg prøver å tenkje tanker som; "kroppen din er skapt for å føde. Dette kjem til å gå bra". Men desse tankene er likevel dei som snik seg inn; "fy søren, Hanne. Det kjem til å gjere noko så innihampen vondt, og DET er det du må førebu deg på. Ikkje romantiske tankar om at kroppen din er skapt til dette. Det er bullshit! Det er ein grunn til at utruleg mange kvinner historisk sett har døydd i barsel".

Eg ser på dei små søte babykleda som ligg bretta saman i kommoden. Stellebordet som står klart. Vogna og vogga som er klar. Spor i huset som fortel meg at det snart kjem til å kome eit nytt menneske inn i husholdningen vår. Det er då panikken tek meg:

Herregud, Hanne. Du veit ingenting om babyar! Du klarte ikkje ein gong sette saman barnevogna. Skifte bleie har du vel aldri gjort? Korleis i alle dagar skal du klare dette? Du som er så glad i søvn? Du som er så utruleg glad i å drikke vin? No blir det minimalt med alt. Det blir alt anna enn kos; berre hardt arbeid!

Desse destruktive tankane er likevel ingenting samanligna med den absurde kjensla av at det faktisk er ein baby som driv og beveger seg inni meg. Eg kan ikkje forstå at dei bevegelsene eg kjenner kvar einaste dag, faktisk er ein baby. Rasjonelle tanker fortel meg at det faktisk er ein baby (det har tre ultralyder sagt meg, og alle dei tre kan vel faktisk ikkje ha lurt meg?). Kjenslene mine fortel meg at aldri i verda om eg og Trond har klart å lage ein baby.

Eg har lese eit hefte om amming frå Helsedirektoratet. Eg har markert viktige ting med tusj og små lappar. Akkurat som eg skulle vore student, eller eg skulle lese eit politisk dokument.

Fødebagen er pakka for lengst.

Eg har lese om fødsel til eg blir grøn i hovudet. Eg veit alt om fødselens tre faser - på det teoretiske plan.

Vi har "alt" vi treng til babyen.

Eg har skrive fødselsbrev.

Eg har vore på eitt av sjukehusa i fylka for å få omvisning og høyre om praksis på fødeavdelinga. Eg har deretter bestemt meg for at eg ønskjer å føde på det andre sjukehuset.

Eg øver meg på pusting og avspenning kvar einaste dag.

Og eg veit at det er ein veldig stor fordel om babyen kjem før eller rett etter termin, sidan festivalen til kjærasten min startar ti dagar etterpå, og då bør han vere på Beitostølen. Ikkje halde meg i handa mens eg skjeller han ut.

Eg blir ikkje meir klar enn eg er no. Eg er utkvilt og så utlært som ein kan bli før fødsel og "alt" er på plass.

Likevel blir kjeven meir og meir anspent for kvar einaste dag som går. Og eg tenkjer stadig oftare; "gi meg ein dag til!". Eg føler meg nemlig ikkje klar for korkje fødsel eller baby. Til og med vin kan eg vente med nokre veker ekstra.