Mammakroppen og meg

Det er ganske menneskeleg å ha lyst på det ein ikkje kan få. Til dømes cava i graviditet eller ein skikkeleg fest når bebien er ein månad gamal og du er lenka til han. Eller kanskje sydentur når kjærasten nektar plent å bli med. Og i mitt tilfelle akkurat no; ein joggetur.

Altså; eg har aldri likt spesielt godt å jogge. Men eg gjorde det ein periode i livet mitt fordi eg oppdaga eg fekk overskot av det og fordi det gjorde godt for kroppen min.

Meg for tre år og 10 kilo sidan. Dette var sommaren eg traff Trond og han forelska seg i meg. Eg skal tilbake dit. Innan eitt år. 

Etter fødsel får ein ikkje lov til å jogge (ikkje anbefalt før etter tre månader). Altså får eg automatisk lyst til å jogge. No har eg allereie begynt å dagdrømme om deltaking i sentrumsløp og fjellmaraton til neste år. Og eg skal springe fort! Raskare enn eg nokon gong har gjort. Sjølvsagt! (og jada; eg drømmer også om kor godt det skal bli med cava etter løpet)

Men det er berre å innrømme det; eg er ein pudding. Ein slappfisk. Eg var allereie blitt ein pudding før graviditeten - og i graviditeten vart eg ein slappfisk. Eg vart sliten av å gå opp ei trapp på slutten, og det lengste eg klarte å gå var tre kilometer før eg var fullstendig kaputt.

Siste bilete av meg før fødselen. Eg lagar muffins og et muffinsrøre med stor apetitt. 

Etter fødselen har eg kost meg endå litt meir - med samvitet i orden. Hallo? Det er jo anbefalt å kvile etter fødsel. Ein skal jo kome seg. Barselkvinnene skal kvile. Det er viktig. Både for meg og barnet. Treninga har difor bestått av ikkje spesielt systematiske knipeøvingar i stolen mens eg et sjokoladekjeks og drikk pepsi max og ser på tv.

Eg har følt meg som eit søppelmenneske til tider. Men det var då eg begynte å sjå på livet med Kardashians at eg forstod at nok var nok, og at eg måtte ta meg saman.

Det var då eg kjøpte ein haug med grønsaker, lagde hummus og bestemte meg for at den siste kjekspakka var kjøpt.

Og no er eg i gang. No har eg kjøpt meg trenings-bh med ammefunksjon, og er på gåtur kvar formiddag. No er eg oppe i 7-10 km på ein god dag, med innlagt motbakkegåing. Det kjem jo litt an på bebien kor langt eg kan gå - eg har allereie måtte kriseamme på ein stein i grøfta langs Robølsvegen, og det er ikkje  noko eg ønskjer å gjere fleire gonger, så eg eksprimenterer no med mindre trafikkerte veger.

Meg no. Dagens høgdepunkt er trilletur. Då er bebien roleg og eg slappar av. Og det er så motiverande at eg no kan gå oppover ein bakke utan å ta pause. Og det med barnevogn.

Mange som har fått ungar blir superspreke etter graviditet. Det trur eg handlar om fleire ting.

For det fyrste trur eg det handlar litt om at folk (i alle fall meg) er drittlei av å bli andpusten av den minste ting i slutten av svangerskapet, og at tanken på lange gåturer i oppoverbakke gjer oss lykkelege.

For det andre trur eg det er svært motiverande å oppdage at ein etter fødselen faktisk autonatisk er i betre form sidan lungane no har god plass (for min del handlar det vel også om at no ti månader utan alkohol og røyk også gjer meg i betre form).

For det tredje trur eg at mange føler seg motivert og pressa av jaget etter Mammakroppen og at det er trend å komme supersprek tilbake etter graviditet.

For det fjerde trur eg at veldig mange går veldig lange gåturar fordi det er einaste måten å få bebien til å sove.

Cava Runners vil no gjenoppstå. Eg har sett meg som mål å delta i halvmaraton på Beitostølen i juni til neste år. Det bør vere overkommeleg. Som oppvarming skal eg springe Sentrumsløpet i Oslo i april fyrst - det er ein fast tradisjon i Landbruks- og matdepartementet, og obligatorisk sidan eg, etter planen, skal tilbake på jobb måndagen etterpå.

Etter å ha sett Folkeopplysningen på NRK lærte eg riktignok at å setje seg mål (basert på sjølvhjelpsbøker) gjer at du gløymer andre viktige ting (som til dømes i dette tilfellet å trene armmusklane mine eller kose med bebien), men det får stå sin prøve. Å ha eit mål om å springe halvmaraton om nesten eit år, bør vere såpass moderat at eg også får tid til andre ting.

Det er plass til fleire i idrettslaget Cava Runners. Send meg ein melding om du også ønskjer å vere med, så lager vi ein happening ut av det. Du må ikkje ha født, du må ikkje like å springe, men du må like cava! Og tru meg; cava smaker utruleg godt etter å ha lagt nokre kilometer bak seg!